"Każda z kompozycji pokazywała nieco inne oblicze kwartetu. Bardzo szybko okazało się, że artyści dysponują wyrazistymi stylami, które niczym za sprawą czarodziejskiej różdżki splatały się ze sobą tworząc raz gęste, wybuchowe koktajle (częściej), to znów struktury niezwykle otwarte, przestrzenne i pełne powietrza. Bardzo ciekawie wypadała intuicyjna, emocjonalna gra Michała Dymnego, którego postrzeganie gitary nie miało absolutnie nic wspólnego z jazzowym konserwatyzmem. Również jak dla mnie wart podkreślenia był oszczędny styl zaprezentowany przez Aleksandra Papierza."